W tym poruszającym dziele widz jest natychmiast przyciągany do uderzającego kontrastu między ponurą postacią w ciemnym ubraniu a eteryczną sylwetką kobiety ubraną na biało. Mężczyzna, z melancholijnym wyrazem twarzy, trzyma się za serce, jakby nosił emocjonalny ciężar; jego wyraz twarzy mówi o stracie i tęsknocie. Fale za nim delikatnie się falują, ale ich ruch jest prawie duchowy, odzwierciedlając jego zmartwionego ducha. Tło, falisty krajobraz z długimi, ciemnymi drzewami, wzmacnia emocjonalną głębię sceny, kapsułując uczucie samotności i rozpaczy.

Paleta zdominowana jest przez stonowane odcienie, a głębokie błękity i ziemiste brązy tworzą tło, które podkreśla kontrastujące tonacje postaci. Latające włosy kobiety, namalowane z poczuciem ruchu, zdają się unosić od mężczyzny, symbolizując rozłam między nimi. To użycie koloru i formy jest typowe dla Muncha; mistrzowsko uchwyca złożone uczucia separacji i pragnienia, a poprzez techniki malarskie, które wywołują zarówno napięcie, jak i harmonię. Jak w wielu jego pracach, emocjonalny wpływ jest odczuwalny - można niemal usłyszeć szum wiatru, poczuć ciężar w powietrzu. Historycznie, to dzieło odzwierciedla panujące w czasach Muncha tematy ludzkiego doświadczenia, zwłaszcza w odniesieniu do miłości i straty, co cementuje jego znaczenie w badaniu egzystencjalnego lęku i intymnych relacji.