In dit aangrijpende stuk wordt de kijker onmiddellijk aangetrokken door het sterke contrast tussen de sombere figuur in donkere kleding en de etherische silhout van een vrouw in het wit. De man, met een melancholische uitdrukking op zijn gezicht, houdt zijn hart vast, alsof hij een emotionele last draagt; zijn gelaatsuitdrukking spreekt van verlies en verlangen. De golven achter hem rollen zachtjes, maar hun beweging is bijna spookachtig, wat zijn verontruste geest weerspiegelt. De achtergrond, een golvend landschap met lange donkere bomen, versterkt de emotionele diepgang van de scène, die een gevoel van eenzaamheid en wanhoop encapsuleert.

Het palet wordt gedomineerd door gedempte tinten, met diepe blues en aardachtige bruintonen die een achtergrond creëren die de contrasterende tinten van de figuren benadrukt. Het vloeiende haar van de vrouw, geschilderd met een gevoel van beweging, lijkt zich van de man te verwijderen, wat het verbreken tussen hen symboliseert. Dit gebruik van kleur en vorm is kenmerkend voor Munch; hij legt meesterlijk complexe gevoelens van scheiding en verlangen vast via schildertechnieken die zowel spanning als harmonie oproepen. Zoals in veel van zijn werken is de emotionele impact tastbaar—je kunt bijna de fluisteringen van de wind horen, de zwaarte in de lucht voelen. Historisch gezien weerspiegelt dit werk de thema's van de menselijke ervaring die in de tijd van Munch gangbaar waren, vooral met betrekking tot liefde en verlies, waarmee de betekenis ervan op het gebied van existentiële angst en intieme relaties werd verstevigd.