Frida Kahlo

Magdalena Carmen Frida Kahlo y Calderón, geboren op 6 juli 1907 in Coyoacán, Mexico-Stad, was een schilderes wier leven en kunst onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Haar vader, Wilhelm Kahlo, was een Duitse fotograaf van Hongaars-Joodse afkomst, en haar moeder, Matilde Calderón y González, had Spaanse en inheems Mexicaanse (Purépecha) wortels. Frida's vroege leven werd gekenmerkt door tegenspoed; op zesjarige leeftijd kreeg ze polio, waardoor haar rechterbeen dunner bleef dan haar linker, een aandoening die ze vaak verborg onder lange rokken. Desondanks was ze een pittige en ambitieuze studente, die aanvankelijk een medische carrière ambieerde. Een catastrofaal busongeluk op 17 september 1925 veranderde echter onherroepelijk haar pad. Een stalen leuning doorboorde haar heup, brak haar ruggengraat, bekken, sleutelbeen, ribben en rechterbeen, en ontwrichtte haar schouder. Het ongeluk leidde tot levenslange chronische pijn en meer dan 30 operaties. Tijdens haar tergend langzame herstel, aan bed gekluisterd, begon Kahlo te schilderen; haar moeder voorzag haar van een speciaal gemaakte ezel en haar vader leende haar zijn olieverf. Een spiegel boven haar bed stelde haar in staat haar eigen belangrijkste onderwerp te worden, en ze verklaarde beroemd: "Ik schilder mezelf omdat ik vaak alleen ben en ik het onderwerp ben dat ik het beste ken."

Kahlos artistieke ontwikkeling werd diepgaand beïnvloed door haar persoonlijke ervaringen, de Mexicaanse cultuur en haar tumultueuze relatie met de beroemde muralist Diego Rivera. Ze hernieuwde het contact met Rivera in 1928 en vroeg zijn mening over haar werk. Hij erkende haar talent en moedigde haar aan, wat leidde tot hun huwelijk in 1929. Hun relatie was hartstochtelijk en wispelturig, gekenmerkt door talrijke affaires aan beide kanten (waaronder die van Rivera met Frida's zus, Cristina), een scheiding in 1939 en een hertrouwen een jaar later. Gedurende al deze omwentelingen bleef Kahlos kunst intens persoonlijk. Ze putte inspiratie uit Mexicaanse volkskunst (Mexicayotl), precolumbiaanse artefacten en katholieke iconografie, en creëerde een unieke stijl die wordt gekenmerkt door levendige kleuren, fantastische elementen en rauw realisme. Haar schilderijen verkenden vaak thema's als identiteit, postkolonialisme, gender, klasse en het menselijk lichaam, en beeldden onverbloemd haar fysieke en emotionele lijden uit. Werken als "Henry Ford Hospital" (1932), dat haar traumatische miskraam uitbeeldt, en "Mijn geboorte" (1932) getuigen van haar rauwe eerlijkheid.

Internationale erkenning voor Kahlos werk begon eind jaren dertig te groeien. André Breton, een leidende figuur van het surrealisme, bezocht Mexico in 1938 en was diep onder de indruk van haar kunst, en verklaarde haar tot een autodidactische surrealist. Hoewel Kahlo zich vaak van het etiket distantieerde en beweerde: "Ik heb nooit dromen geschilderd. Ik schilderde mijn eigen werkelijkheid," hielp Breton haar bij het organiseren van haar eerste solotentoonstelling in de Julien Levy Gallery in New York in 1938, die een kritisch succes werd. Dit werd gevolgd door een tentoonstelling in Parijs in 1939. Hoewel de Parijse tentoonstelling financieel minder succesvol was, kocht het Louvre haar schilderij "Het Kader" (ca. 1938), waarmee ze de eerste Mexicaanse kunstenaar van de 20e eeuw werd die in hun collectie werd opgenomen. In deze periode schilderde ze enkele van haar meest iconische werken, waaronder "De twee Frida's" (1939), een emblematisch dubbel zelfportret dat haar emotionele beroering na haar scheiding van Rivera weerspiegelt, en "Zelfportret met doornenhalsketting en kolibrie" (1940).

In de jaren veertig verstevigde Kahlos reputatie zich in Mexico en de Verenigde Staten. Ze werd stichtend lid van het Seminario de Cultura Mexicana en gaf les aan de Escuela Nacional de Pintura, Escultura y Grabado "La Esmeralda," waar haar studenten bekend werden als "Los Fridos." Haar gezondheid bleef echter achteruitgaan. Ze onderging talrijke rugoperaties en droeg vaak stalen en leren korsetten om haar beschadigde lichaam te ondersteunen, een lijden dat levendig tot uiting komt in schilderijen als "De gebroken zuil" (1944). Ondanks haar fysieke lijdensweg bleef ze politiek actief, een toegewijd communist, en bleef ze kunst produceren, hoewel ze zich in haar latere jaren steeds meer richtte op stillevens doordrenkt met politieke symboliek. Haar veerkracht was duidelijk tijdens haar eerste solotentoonstelling in Mexico in 1953; te ziek om haar bed te verlaten, woonde ze de opening bij door haar hemelbed per ambulance naar de galerie te laten vervoeren.

Frida Kahlo stierf op 13 juli 1954, op 47-jarige leeftijd in La Casa Azul, haar ouderlijk huis in Coyoacán. Hoewel de officiële doodsoorzaak longembolie was, blijven speculaties over zelfmoord bestaan. Haar werk bleef na haar dood enkele decennia relatief onbekend, maar werd eind jaren zeventig herontdekt door kunsthistorici en politieke activisten, met name binnen de feministische beweging. Begin jaren negentig had "Fridamania" de wereld veroverd en werd ze een wereldwijd icoon. Kahlos onverbloemde verkenning van de vrouwelijke ervaring, haar viering van de Mexicaanse identiteit en inheemse tradities, en haar moedige confrontatie met pijn en tegenspoed hebben diep weerklank gevonden in verschillende culturen en generaties. La Casa Azul, nu het Frida Kahlo Museum, blijft een bedevaartsoord, en haar kunst blijft inspireren met haar rauwe emotionele kracht, levendige beelden en blijvende boodschap van veerkracht.