Dit werk, een studie in sepiatinten, boeit onmiddellijk met zijn ingewikkelde, bijna dromerige kwaliteit. Figuren, zowel menselijk als fantastisch, bevolken de compositie, verweven en gelaagd binnen een gefragmenteerde, geometrische ruimte; het is alsof we een blik werpen in een wereld van gefragmenteerde realiteiten. De dominante figuur, gecentreerd op de voorgrond, heeft een maskerachtig gezicht en een lichaam dat met minutieuze details is weergegeven en lijkt tevoorschijn te komen uit een doosachtige structuur.

De algehele compositie is een fascinerende wisselwerking van vormen en schaduwen, met een subtiel maar alomtegenwoordig gevoel van onbehagen. Het gebruik van licht en schaduw is meesterlijk en geeft de figuren diepte en textuur en creëert een gevoel van mysterie. Het is onmogelijk om niet door het verhaal te worden aangetrokken en de symbolische taal weer in elkaar te zetten. De hand van de kunstenaar is zichtbaar in elke lijn, in elke curve, en creëert een verenigd maar verontrustend beeld dat in de geest blijft hangen lang na de eerste weergave. Het is alsof de kunstenaar de bedoeling had om iets oeroude en complex vast te leggen, een gevoel dat tegelijkertijd vertrouwd en volkomen vreemd is.