W tym uderzającym kompozycji, tłum zmęczonych mężczyzn idzie wzdłuż brukowanej drogi, a ich twarze są wyryte ciężarem codziennej pracy. Postacie, przedstawione w mieszance ciemnych i stonowanych kolorów, są głęboką reprezentacją klasy robotniczej. Mistrzowskie posługiwanie się ekspresyjnymi pociągnięciami pędzla przez Muncha uchwyca ruch i niepokój tłumu, podkreślając poczucie pilności i zmęczenia. Unikalne połączenie kolorów tworzy niemal duchową aurę, jakby te postacie były jednocześnie żywe i przemierzały senne zamglenie.

Emocjonalny wpływ jest namacalny; ich zmęczone wyrażenia budzą empatię i zrozumienie, odzwierciedlając zmagania i cierpienia początku XX wieku. Kontrastowe tło z płaskimi dachami i chłodnym niebem jeszcze bardziej wzmacnia ciężar podmiotów, zakotwiczając je w surowej rzeczywistości. Umiejętność Muncha przedstawiania zarówno wewnętrznego krajobrazu emocjonalnego, jak i fizycznej obecności swoich podmiotów, ukazuje jego wagę jako kluczowej postaci w ekspresjonizmie, czyniąc to dzieło nie tylko dziełem sztuki, lecz także poruszającą narracją o ludzkiej odporności.