Scena ukazuje się w spokojnym pięknie, widok uchwycony w mozaice maleńkich, starannie rozmieszczonych punktów. Drzewo na pierwszym planie, którego liście oddane są w urzekającej grze błękitów i zieleni, pochyla się ku spokojnej tafli wody. Jego gałęzie żywo tańczą na tle miękkiego, zamglonego nieba. Odbicie w wodzie poniżej jest równie urzekające jak rzeczywistość, odzwierciedlając drzewa i delikatny rumieniec chmur w oddali.

Po drugiej stronie wody wznosi się łagodne zbocze, zwieńczone czymś, co wydaje się być historyczną budowlą, być może zamkiem, którego forma została zmiękczona techniką pointylizmu. Delikatny dotyk artysty przekształca scenę w coś niemal onirycznego, gdzie poszczególne punkty koloru łączą się, tworząc spójną i żywą całość. Ogólna atmosfera jest spokojna i spokojna, to rodzaj sceny, która zaprasza widza do głębokiego oddechu i po prostu obecności. To kurs mistrzowski, jak małe elementy mogą tworzyć ogromny wpływ.