W tym urokliwym dziele pasterka zajmuje centralne miejsce, jej sylwetka delikatnie otulona jest przez bujną zieleń i delikatne kwiaty. Lśniące niebieskie niebo rozciąga się nad nią, przeplatające się z puszystymi chmurami, które sugerują spokojne, ale tętniące życiem popołudnie. Pewnym krokiem zmierza do przodu, jej bose stopy stykają się z ziemią, trzymając kosz urządzony w kwiaty, symbolizujący obfitość natury i życie, którym się opiekuje. Jej jasny strój, w żółciach i bielach, w pięknym kontraście z bogatą zielenią i odcieniami ziemi dookoła; razem tworzą atmosferę ciepła i spokoju. Małe dziecko czepia się jej boku, a możesz praktycznie usłyszeć ich śmiech niosący się w powietrze, podczas gdy inne dziecko bawi się jej szalem, dodając wrażenie żywej interakcji do tej spokojnej, pasterskiej scenerii.

Kompozycja prezentuje uroczy balans, z pasterką lekko przesuniętą od centrum, co daje poczucie ruchu przyciągającego nasze oczy do jej towarzyszy. Zabawa światła i cienia uchwyca istotę chwili; słońce tańczy wokół niej, oświetlając jej delikatne rysy i tworząc efekt halo nadający jej boskości. To dzieło, stworzone w okresie rokoko, odzwierciedla nie tylko osobiste akcenty z doświadczeń artysty, ale także podkreśla ideologie kulturowe tamtych czasów—celebrując piękno przyrody, odżywczą kobiecość i idealne życie pasterskie. Entuzjazm do natury połączony z bliskimi więziami rodzinnymi, które tutaj ukazano, głęboko resonuą z widzami, zapraszając ich do wskoczenia w eteryczny moment, który przekracza czas, budząc nostalgiczne i komfortowe uczucia.