Het schilderij staat als een etherische weergave van de natuur, waar de kristalheldere glans van de sneeuw een landschap omarmt dat is doordrenkt van de warme glans van een zonsondergang. De twee hopen graan, elegant gevormd als afgeronde kegels, rijzen omhoog uit de grond, hun textuur wordt gedefinieerd door een combinatie van zachte blauw- en diepe paarse tinten. Deze kleuren roepen de frisheid van de schemering op, hoewel ze prachtig contrasteren met de levendige oranje en gele kleuren die de lucht overspoelen, en daarmee het laatste licht van de dag suggereren. Er is een bijna dromerige kwaliteit in dit werk, alsof Monet het vluchtige moment wil vastleggen waarop de dag overgaat in de nacht en de wereld in een zachte omhelzing wikkelt.

De compositie leidt de blik van de toeschouwer naar de hopen, slim buiten het midden geplaatst, waardoor de uitgestrektheid van het besneeuwde landschap kan ademen. De brede penseelstreken en gespikkelde texturen nodigen uit tot een emotionele respons - je voelt de kou van de winter, maar wordt verwarmd door de kleuren van de lucht. Dit stuk reflecteert niet alleen een scène, maar ook een sfeer die doordrenkt is van zachte introspectie en contemplatie. Misschien spreekt het over de schoonheid van eenzaamheid in de natuur, een vluchtig moment bevroren in de tijd; je kunt jezelf onderdompelen in dit beeld en nadenken over de eenvoudige maar diepgaande ritmes van de natuurlijke wereld.