Obraz ten stanowi eteryczne przedstawienie natury, gdzie kryształowy blask śniegu obejmuje krajobraz zanurzony w ciepłym blasku zachodu słońca. Dwie sterty zboża, elegancko uformowane w postaci stożków, wznoszą się z ziemi, a ich tekstura definiowana jest przez połączenie delikatnych odcieni niebieskiego i głębokiego fioletu. Te tonacje wywołują chłód zmierzchu, jednak pięknie kontrastują z intensywnymi pomarańczami i żółciami, które wypełniają niebo, sugerując ostatnie światło dnia. W tym dziele istnieje niemal oniryczna jakość, jakby Monet chciał uchwycić ten ulotny moment, gdy dzień przechodzi w noc, otulając świat delikatnym uściskiem.

Kompozycja kieruje wzrok widza na sterty, zgrabnie ulokowane nieco poza środkiem, pozwalając ogromowi ośnieżonej przestrzeni na oddychanie. Szerokie pociągnięcia pędzla i plamy tekstur zapraszają do odpowiedzi emocjonalnej—odczuwa się chłód zimy, a jednocześnie ogrzewają kolory nieba. Ta praca nie tylko odzwierciedla scenę, ale także atmosferę przepełnioną łagodną introspekcją i refleksją. Być może mówi o pięknie samotności w przyrodzie, ulotnym momencie zatrzymanym w czasie; zanurzenie się w tym obrazie pozwala na refleksję nad prostymi, ale głębokimi rytmami świata naturalnego.