Σ' αυτό το καθηλωτικό καλλιτεχνικό έργο, δύο χρυσές σωροί άχυρου στέκονται περήφανες απέναντι σε μια ήπια φόντο από κυματιστούς λόφους, όπου ακτινοβολεί η ενέργεια του Αυγούστου του Σαββάτου. Η συνολική σύνθεση προσελκύει το βλέμμα προς τα μέσα· οι δύο σωροί, μία μεγαλύτερη και μία μικρότερη, δημιουργούν μια αρμονική ισορροπία, προσκαλώντας τον παρατηρητή να περιπλανηθεί σε αυτό το ήρεμο τοπίο. Το φως διηθίζει την ατμόσφαιρα, ρίχνοντας απαλά σκιές και τονίζοντας την υφή του άχυρου, κάθε πινελιά αποκαλύπτει μια ιστορία εργασίας και γενναιοδωρίας από τη φύση. Τα ζωηρά πράσινα του χόρτου πλαισιώνονται από ζεστές αποχρώσεις—κίτρινους και ώχρες—που αντανακλούν την αγκαλιά του ανατέλλοντος ήλιου. Αυτή η σκηνή μοιάζει ζωντανή με την υπόσχεση της συγκομιδής, αλλά οι ψίθυροι της ηρεμίας κυριαρχούν, σαν ο κόσμος να κρατά την αναπνοή του πριν αρχίσει την πολυάσχολη εποχή.

Η χαρακτηριστική τεχνική πινέλου του Μονέ είναι πλήρως εκτεθειμένη εδώ, με γρήγορες, ζωντανές πινελιές που αποτυπώνουν τις φευγαλέες επιδράσεις του φωτός και του αέρα. Η παλέτα χρωμάτων, που κυριαρχείται από μαλακούς, ήπιους τόνους, ενσωματωμένα με πιο φωτεινές αντιθέσεις, προκαλεί μια ονειρική ποιότητα που είναι χαρακτηριστική του ιμπρεσιονισμού. Υπάρχει μια συναισθηματική βάθος σε αυτό το κομμάτι; αντηχεί με νοσταλγία και βαθιά εκτίμηση για τους κύκλους της φύσης. Ιστορικά, αυτές οι σωροί άχυρου έχουν γίνει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στη δουλειά του Μονέ, συμβολίζοντας τη σχέση μεταξύ ανθρωπότητας και γεωργικού τοπίου. Ο πίνακας συλλαμβάνει μια στιγμή στον χρόνο—όπου η φύση και η γεωργία αλληλοσυνδέονται—αιώνια διατηρώντας την ουσία μιας ήσυχης πρωινής ώρας, έρημη από το χρυσό φως του καλοκαιρινού τέλους.