Bu eser, tropikal bir gökyüzü altında deniz ve kumun doğal güzelliğini çağrıştıran cesur, sade biçimler ve toprak tonlarıyla resmedilmiş, Tahiti sahilinde iki çıplak figürü huzurlu ama esrarengiz bir atmosferde yakalıyor. Sol figür, bir kolunu mütevazı bir şekilde göğsünün üzerinden geçirerek sakin ve içe dönük bir ifadeyle öne bakarken, sağdaki figür sırtını dönmüş; bu da kompozisyonda ince bir gerilim yaratıyor. Arkalarında yer alan koyu renkli hayvan figürü, sahneye beklenmedik bir derinlik katıyor ve bunu ilkelcilik ve gizem hissiyle güçlendiriyor.

Kompozisyon, hareketsizlik ile ince bir anlatıyı dengeliyor; kalın ve neredeyse heykelsi fırça darbeleri, figürlere anıtsal bir sağlamlık kazandırıyor. Gauguin’in düzleştirilmiş alan kullanımı ve zengin, ancak yumuşak renk alanları, natüralist tasvirin ötesinde duygusal yankı ve sembolik varlığı vurguluyor. Bu eser, Gauguin’in egzotizme ve Tahiti yaşamında aradığı ruhani sadeliğe duyduğu hayranlığı somutlaştırıyor ve hem zamansız hem de sanatçının kültürel karşılaşması ve kişisel keşfiyle derinden bağlantılı bir çalışma sunuyor.