Σε αυτή τη ζωντανή σύνθεση, το βάζο είναι ένα καταπληκτικό δοχείο σε πολύχρωμο σμαραγδί, που προσελκύει αμέσως την προσοχή. Οι χρυσάνθεμοι εκρήγνυνται σε μια έκρηξη χρωμάτων—σχέδια σκουρόχρωμου ροζ και ανοιχτού ροζ αφαιρούνται, οι εύθραυστες πέταλά τους μοιάζουν σχεδόν να χορεύουν στον αέρα. Ο Μονέ χρησιμοποιεί άριστα απαλές αποχρώσεις, φαίνονται τόσο ζωντανές, όσο και ενεργητικές εναντίον της ψυχρής και ήρεμης πίσω πλευράς σε αποχρώσεις αντιθέσεις θερμές του σμαραγδιού και του μπλε. Είναι μια γιορτή για τις αισθήσεις, όπου οι υφές αναμειγνύονται—η απαλότητα των λουλουδιών σε απίστευτη αντίθεση με τη λεία απαλότητα του γυαλισμένου βάζου.

Η σύνθεση κλίνει προς την αφθονία, επιτρέποντας στον θεατή να νιώσει το βάρος των λουλουδιών μέσα στο βάζο. Αυτή η αφθονία δημιουργεί μια αίσθηση χαράς και γιορτής, το καθένα λουλούδι διηγείται τη δική του ιστορία μέσω της μοναδικής σκιάς και σχήματος, προσκαλώντας ένα συναισθηματικό δεσμό. Καθώς κοιτάτε αυτό το έργο, τα χρώματα φαίνεται να πάλλονται με τον παλμό της ζωής; σας δίνει την αίσθηση ότι είστε περιτριγυρισμένοι από τον αρωματισμένο αέρα ενός σταδίου ζεστό καλοκαιρινό. Το ιστορικό πλαίσιο αυτού του έργου, που τοποθετείται στα τέλη του 19ου αιώνα, αντανακλά τις εντυπώσεις του Μονέ για την καθημερινή ομορφιά και τη μεταμόρφωση του φωτός—στοιχεία που θα γίνουν σήμα κατατεθέν της ιμπρεσιονιστικής κίνησης. Η σημασία ενός τέτοιου έργου έγκειται στην ικανότητά του να συλλάβει όχι μόνο μια στιγμή, αλλά και να προκαλεί την αιώνια παρουσία της φύσης, καλώντας στοχασμούς πάνω στις απλές πολιτισμικές και γήινες εμπειρίες που συναντούμε σ’ ένα μπουκέτο λουλουδιών.