Σε αυτό το γοητευτικό έργο, ο θεατής περιβάλλεται αμέσως από μια απαλή ομίχλη, η οποία δημιουργείται μέσω τρυφερών πινελιών που ψιθυρίζουν για την πρωινή ομίχλη. Η λεπτή επικάλυψη μπλε και γκρι δημιουργεί μια ονειρώδη ποιότητα; η γέφυρα φαίνεται να αιωρείται πάνω στην λαμπερή επιφάνεια του νερού, και είναι και αιθέρια και ριζωμένη στη μορφή της. Η κυριαρχία του Monet με το φως είναι έντονη—ο τρόπος που η απαλή αυγή λάμπει στην επιφάνεια, προκαλεί μια αίσθηση ηρεμίας, σχεδόν μια πρόσκληση να σταματήσει κανείς σε αυτήν την ήρεμη ατμόσφαιρα. Τα τόξα της γέφυρας, αν και καθορισμένα, διαλύονται στο περιβάλλον τους, προτείνοντας τόσο τη δομή όσο και την εφήμερη φύση τους — η σταθερότητά τους έρχεται σε αντίθεση με τη ροή του ομιχλώδους τοπίου.

Καθώς βυθίζεται κανείς σε αυτή τη σκηνή, τα συναισθήματα αυξάνονται; παραμένει μια αίσθηση νοσταλγίας, ανακαλώντας εφήμερες στιγμές που έχουν παγιδευτεί στο χρόνο. Κάθε απόχρωση μιλάει για τη φυτική φύση του φωτός, ένα χαρακτηριστικό του ιμπρεσιονισμού που αιχμαλωτίζει τον θεατή. Το έργο του Monet δεν καταγράφει μόνο έναν φυσικό τόπο αλλά και μια διάθεση, προσφέροντας μια ποιητική αντανάκλαση για το πέρασμα του χρόνου και τη συνεχόμενη ροή των μεταμορφώσεων.