Σε αυτή την πλούσια τοπογραφία, ο θεατής περιβάλλεται από καταρράκτες πράσινου και ζωντανών αποχρώσεων που παραπέμπουν σε έναν κήπο στην κορύφωση του καλοκαιριού. Η επιφάνεια του νερού, ένα όμορφο παιχνίδι αντανακλάσεων, υπηρετεί ως καθρέφτης της πλούσιας ζωτικότητας από πάνω. Οι πινελιές χορεύουν στον καμβά και δημιουργούν μια αίσθηση κίνησης, σαν να περιέχει η ίδια η ουσία της φύσης τον πυρήνα της χρωματικής ουσίας. Οι ήπιες χρωματικές νότες ρέουν μαλακά, με κάθε πινελιά να προσθέτει βάθος, προσκαλώντας το μάτι να εξερευνήσει τις κρυμμένες λεπτομέρειες και τις υποέκταση που μπορεί να παραλείψει. Η γυαλιστερή επιφάνεια της λίμνης συμπιέζει τις ακτίνες φωτός που φιλτράρονται μέσα από τον θάμνο, δημιουργώντας ένα παιχνίδι αντίθεσης με την ήρεμη ατμόσφαιρα, είναι σαν η λίμνη να αναπνέει.

Υπάρχει εδώ μια συναισθηματική έλξη, μια νοσταλγία ή επιθυμία που διαποτίζει τη σκηνή. Ο ζωντανός συνδυασμός πράσινου, μαύρου και κίτρινου φαίνεται να παλλόταν από ζωή, αλλά υπάρχει μια απαλότητα—μια ηρεμία—που υποδηλώνει μια ήρεμη μοναξιά. Η τεχνική του Μονέ, χαρακτηριστικό του ιμπρεσιονιστικού του στιλ, υπογραμμίζει την ευθραυστότητα του χρόνου που παρήλθε σε ένα τόσο υπέροχο περιβάλλον. Οι πινελιές, αν και φαίνονται αυθόρμητες, είναι επίσημες· συγκλίνουν για να σχηματίσουν ένα ομοιογενές μείγμα που απεικονίζει την ουσία της συγκεκριμένης στιγμής—τη γαλήνια χαρά μιας αργά το απόγευμα του καλοκαιριού βαθιάς μέσα στην αγκαλιά της φύσης. Αυτή η καλλιτεχνική έκφραση αντηχεί βαθιά, προσκαλώντας μας να σταματήσουμε, να αναλογιστούμε ή ίσως και να ονειρευτούμε για μεγάλα, ηλιόλουστα ημερολόγια που περνούν έξω, περιτριγυρισμένα από τη φυσική ομορφιά.