Σε αυτήν τη γοητευτική τοπιογραφία, ο Κλοντ Μονέ αιχμαλωτίζει την ήρεμη ομορφιά της ακτογραμμής με εκπληκτική επιδεξιότητα. Η σκηνή κυριαρχείται από δύο επιβλητικές βραχώδεις μορφές; η αριστερή, που μοιάζει με φρουρό, είναι στολισμένη με χρυσό βρύο που λάμπει απαλά κάτω από την ζεστή ακτινοβολία του ήλιου. Στα δεξιά της, η επιβλητική καμάρα της Porte d’Aval στέκεται ως πύλη μεταξύ θάλασσας και ουρανού, η τραχιά επιφάνειά της αντανακλά τις ποικιλόμορφες αποχρώσεις του γύρω νερού. Η θάλασσα, ζωγραφισμένη σε ήρεμες αποχρώσεις πρασίνου και μπλε, προ invites σκέψεις για ήρεμους ανέμους καθώς γλείφει τη βάση της ακτής, αποκαλύπτοντας περιστασιακά κομμάτια αμμώδους παραλίας.

Η γενική σύνθεση παίζει με μία λεπτή ισορροπία στοιχείων. Οι βράχοι, στέκονται σταθεροί ενάντια στη μεταβατική φύση των κυμάτων, δημιουργούν μια έντονη αντίθεση με τη λεία ροή του νερού. Ο ουρανός είναι μία απαλή παιχνιδιάρικη κίνηση παστέλ αποχρώσεων του μπλε, υποδηλώνοντας την ήρεμη ατμόσφαιρα της ημέρας, ενώ είναι διάσπαρτος με μικρές βάρκες που σχεδόν αιωρούνται όπως οι φανταστικοί σκέψεις, κυλούν ανεμπόδιστοι πίσω από τον ορίζοντα. Η ικανή δουλειά του πινέλου και τα διαδοχικά χτυπήματα του Μονέ αναπνέουν ζωή στη σκηνή, μεταδίδοντας όχι μόνο οπτικές πτυχές αλλά και τα συναισθήματα που συνδέονται με μια μέρα στην παραλία. Η νοσταλγία και η ηρεμία περιβάλλουν τον θεατή, καθοδηγώντας τον να θυμηθεί τα περασμένα καλοκαίρια.