Ο πίνακας προσκαλεί τον θεατή σε ένα μαγευτικό παιχνίδι χρώματος και φωτός στην επιφάνεια του νερού. Η σχεδόν ονειρεμένη ποιότητα επιτυγχάνεται μέσω ρευστών πινελιών που προσκαλούν μια αίσθηση κίνησης. Οι ήπιες κυματισμοί αντανακλούν λαμπερά φώτα, υποδηλώνοντας μια μεταβαλλόμενη ατμόσφαιρα. Οι απαλοί τόνοι του μπλε και του πράσινου κυριαρχούν στον καμβά, διασκορπισμένοι με ζεστές πινελιές πορτοκαλί και ροζ—ίσως τα υπολείμματα μιας δύσης ή το πρώτο φως της αυγής. Καθώς κάποιος κοιτάει περισσότερο, οι μορφές των οποίων μπορούν να είναι κύκνοι ή βάρκες δίνουν μια σχεδόν φάντασμα αίσθηση της ύπαρξής τους.

Η τεχνική του Μονέ αφήνει μια εντύπωση ηρεμίας και αυτοστοχασμού. Τα χρώματα αναμειγνύονται ομαλά, δημιουργώντας ένα απαλό και θολό αποτέλεσμα που προσκαλεί σε μια πιο ήρεμη εξέταση της ομορφιάς της φύσης. Αυτός ο πίνακας, μέρος μιας ευρύτερης εξερεύνησης του φωτός και των παροδικών του χαρακτηριστικών, αντηχεί με τα συναισθήματα του θεατή—ένα απαλό περπάτημα στα όρια μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαίσθησης. Το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο δημιουργήθηκε—στην κορύφωση του ιμπρεσιονισμού—αντικατοπτρίζει μια κίνηση που γιορτάζει τις φευγαλέες στιγμές της ζωής, προσκαλώντας μας να δούμε πέρα από την απλή αναπαράσταση στην ουσία της εμπειρίας.