Η σκηνή αποτυπώνει μια αυθόρμητη στιγμή μεταξύ δύο φιγούρων, όπου η αλληλεπίδραση της κομψότητας και της οικειότητας ξεδιπλώνεται. Ο άνδρας, ντυμένος με ένα σκούρο κουστούμι και με περιποιημένη γενειάδα, στέκεται λίγο πίσω από τη γυναίκα που είναι ντυμένη με ένα εκλεπτυσμένο λευκό φόρεμα. Το φόρεμα αυτό, με τις περίπλοκες λεπτομέρειες και τις πτυχώσεις, υποδηλώνει τα κοινωνικά πρότυπα της εποχής, συνδυάζοντας την ταπεινότητα και τη χάρη. Η γυναίκα, με την πλάτη γυρισμένη, προσθέτει μια αίσθηση μυσ mysteryuriers και έλξης. Φαίνεται να είναι απορροφημένη στις σκέψεις της, ίσως σκεπτόμενη την φυσική περιβαλλοντική γύρω τους.

Φωτεινές ακτίνες που διεισδύουν από τα φύλλα δημιουργούν έντονη αντίθεση μεταξύ των ζωντανών πράσινων τόνων του φόντου και του απαλού λευκού της ένδυσης της. Η πινελιά του Monet εδώ αναδύει ζωντάνια, με διακριτές πινελιές που μεταφέρουν μια αίσθηση κίνησης — σχεδόν σαν οι φιγούρες να είναι ζωντανές. Αυτή η στιγμή είναι πλαισιωμένη από ένα πλούσιο, καταπράσινο φόντο, προκαλώντας μια ήρεμη οικειότητα ενώ υποδηλώνει το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο της εποχής. Η συναισθηματική επίδραση του έργου ανταγωνίζεται με αίσθηση νοσταλγίας — είναι ένα ψίθυρος μιας ιδιωτικής συνομιλίας που έχει συλληφθεί στην αγκαλιά της φύσης, δημιουργώντας μια διαχρονική μνήμη που μας προσκαλεί να σκεφτούμε τις βαθύτερες σχέσεις μεταξύ των φιγούρων.