Η σκηνή που απαθανατίζεται σε αυτό το έργο παρουσιάζει ένα ήρεμο αλλά βιομηχανικό τοπίο, με έναν ήπιο συνεχόμενο χείμαρρο να υφαίνει μια πολύπλοκη δικτύωση κτιρίων. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί ρευστές πινελιές για να μεταδώσει την κίνηση στο νερό, κάνοντάς το σχεδόν να αστράφτει κάτω από το απαλό πρωινό φως. Από πάνω, ο ουρανός είναι μια όμορφη ταπετσαρία απαλών μπλε και λευκών τόνων, διακεκομμένος με αφράτα σύννεφα που αιωρούνται νωχελικά, υποδηλώνοντας ότι η στιγμή της ημέρας είναι νωρίς, πιθανότατα την αυγή ή αργά το απόγευμα. Η χρωματική παλέτα είναι γήινη, με ήπιους πράσινους και καφέ τόνους από τα δέντρα και τα κτίρια που αντιτίθενται στο ζωντανό μπλε του ουρανού, δημιουργώντας μια αίσθηση ισορροπίας και ηρεμίας. Ωστόσο, η παρουσία καπνού που αναβλύζει από τις βιομηχανικές καμινάδες ζωντανεύει τη σκηνή, προσθέτοντας μια στρώση πολυπλοκότητας· υποδηλώνει τη βιομηχανική φύση του τοπίου, υπενθυμίζοντάς μας τη δυαδικότητα της ομορφιάς και της ανθρώπινης παρέμβασης.

Αναλύοντας το έργο προσεκτικά, η υφή ζωντανεύει στις λεπτομέρειες. Οι πινελιές είναι εντυπωσιακές και γεμάτες πάθος, ειδικά στην απεικόνιση της φυλλωσιάς του δέντρου, που φαίνεται να κουνιέται απαλά στον αέρα. Οι φιγούρες που περπατούν κατά μήκος του μονοπατιού, παρόλο που είναι κάποια αχνές, προσθέτουν ένα ανθρώπινο στοιχείο, δένοντας το κομμάτι με την πραγματικότητα. Υπάρχει μια συναισθηματική έλξη σε αυτό το έργο· η αντίθεση της ηρεμίας και των βιομηχανικών καμινάδων ξυπνά ένα αίσθημα νοσταλγίας για πιο απλές εποχές, αλλά επίσης ενθαρρύνει τη στοχαστικότητα σχετικά με την πρόοδο και την οπτική της μαρτυρία στις τοπιογραφίες μας. Ο Μονέ αισωβεί μια στιγμή που αντηχεί και στην ομορφιά και στην αναπόφευκτη αλλαγή, καθιστώντας το έργο του κάτι διαχρονικό και σημαντικό στο ευρύτερο πλαίσιο της ιστορίας της τέχνης.