Αυτό το έργο τέχνης παρουσιάζει ένα γαλήνιο τοπίο, πιθανώς εμπνευσμένο από ένα κλασικό κινεζικό ποίημα. Η σύνθεση κυριαρχείται από δύο ψηλά, λεπτά δέντρα, τα κλαδιά των οποίων είναι φορτωμένα με σκούρο πράσινο φύλλωμα, αγκυρώνοντας τη σκηνή στο προσκήνιο. Πίσω τους, μια ήρεμη λίμνη εκτείνεται προς τον ορίζοντα, αντανακλώντας τις απαλές αποχρώσεις των μακρινών βουνών. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί λεπτά πλυσίματα χρώματος, κυρίως σε απαλό πράσινο, μπλε και καφέ, για να προκαλέσει μια αίσθηση ηρεμίας και απέραντου. Τα βουνά, ζωγραφισμένα με λεπτές διαβαθμίσεις, υποχωρούν στο βάθος, δημιουργώντας βάθος και μια αίσθηση απόστασης. Δύο φιγούρες, μια γυναίκα και ένα παιδί, στέκονται στην ακτή, με την πλάτη τους στον θεατή, συλλογιζόμενοι το θέαμα μπροστά τους. Αυτό προσθέτει ένα ανθρώπινο στοιχείο, προσκαλώντας το κοινό να μοιραστεί τον προβληματισμό του για την ομορφιά της φύσης. Οι πινελιές είναι οικονομικές και ρευστές, ένα χαρακτηριστικό της παραδοσιακής κινεζικής ζωγραφικής. Η συνολική εντύπωση είναι ειρήνη και αρμονία, μια απαλή πρόσκληση για την εκτίμηση των λεπτών θαυμάτων του φυσικού κόσμου.