Σε αυτήν την ήρεμη σκηνή, δύο σωροί από σανό αναδύονται απαλά από ένα χιονισμένο τοπίο, σχεδόν σαν να ενσαρκώνουν την ηρεμία του χειμώνα. Το φως αιχμαλωτίζει μια λεπτή αλληλεπίδραση ανάμεσα στην ηλιακή ακτινοβολία και το χιόνι, φωτίζοντας τις οργανικές υφές του σανό. Η δεξιοτεχία του Μονέ με το πινέλο δημιουργεί μια ρευστή αρμονία. Οι πινελιές παστέλ χρωμάτων ενώνονται, προσκαλώντας τον θεατή να βιώσει την εφήμερη ομορφιά του φωτός και της μορφής. Κάθε πινελιά φαίνεται να ψιθυρίζει για το κρύο του αέρα, τις βουβές σιωπές ενός παγωμένου πρωινού.

Σαν να έχει συλλάβει μια στιγμή που φεύγει, η σκηνή ξυπνά μια αίσθηση ηρεμίας και ζεστασιά, παρά την κρύα παλέτα. Οι αποχρώσεις πλέκονται πολύπλοκα, με ανοιχτά λευκά και μαλακά γήινα χρώματα να δημιουργούν μια μαγευτική σύνθεση. Αυτό το έργο αποτελεί υπόδειγμα της καινοτόμου προσέγγισης του Μονέ για την καταγραφή της φύσης. Μετατρέπει πραγματικά το συνηθισμένο σε μια ποιητική όραση, γιορτάζοντας το εφήμερο παιχνίδι του χιονιού και του ηλιακού φωτός. Οι θεατές παραμένουν σκεφτικοί σχετικά με τη ροή του χρόνου μέσα σε αυτό το ήρεμο tableau, μια ματιά σε μια εφήμερη στιγμή που συνεχίζει να αντηχεί μέσα από τις εποχές.