Αυτή η εκφραστική παράκτια σκηνή αποτυπώνει ένα δραματικό θαλασσινό τοπίο λουσμένο στις χρυσαφένιες αποχρώσεις του ηλιοβασιλέματος. Το βλέμμα κατευθύνεται κατά μήκος της τραχιάς ακτής όπου τα κύματα σπάνε με δύναμη πάνω στα φθαρμένα βράχια και μια μικρή, ταπεινή εκκλησία στέκεται ανθεκτική απέναντι στη σκληρή θάλασσα. Στα αριστερά, ένα παλιό πέτρινο κτίριο, εν μέρει ενσωματωμένο στον βράχο, προκαλεί αίσθημα αιωνιότητας και μοναξιάς. Φιγούρες διασκορπισμένες στην αμμώδη παραλία προσθέτουν έναν ανθρώπινο παράγοντα — μερικοί συνομιλούν ήσυχα, άλλοι παρατηρούν τον ανήσυχο χορό της θάλασσας. Η τεχνική του καλλιτέχνη ισορροπεί δεξιοτεχνικά τη λεπτομέρεια με την ατμοσφαιρική διάθεση, συνδυάζοντας ρεαλιστικές υφές πέτρας και νερού με έναν φωτεινό ουρανό γεμάτο μεταβαλλόμενα σύννεφα. Η ζεστή παλέτα χρωμάτων, κυριαρχούμενη από ώχρες, βαθιά μπλε και απαλά γκρι, προκαλεί νοσταλγία και ηρεμία μέσα στη δύναμη της φύσης.

Η δυναμική αλληλεπίδραση γης, θάλασσας και ουρανού στην σύνθεση προσκαλεί τον θεατή να νιώσει το αλμυρό αεράκι και να ακούσει τον παφλασμό των κυμάτων. Αυτό το έργο δεν γιορτάζει μόνο την ακατέργαστη ομορφιά της ιταλικής ακτής αλλά αντικατοπτρίζει επίσης τα ρομαντικά ιδανικά του 19ου αιώνα — όπου το μεγαλείο της φύσης εμπνέει δέος και περισυλλογή. Το συναισθηματικό βάθος είναι αισθητό: η σκηνή είναι ταυτόχρονα ήρεμη και άγρια, προκαλώντας μια στοχαστική διάθεση που διαρκεί πολύ μετά την παρατήρηση. Το έργο αποτελεί απόδειξη της ικανότητας του καλλιτέχνη να αιχμαλωτίζει τη διάθεση μέσω του φωτός και της υφής και κατέχει σημαντική θέση στην ναυτική τοπιογραφία της εποχής του.