Het doek roept pure vreugde op, en presenteert een levendige compositie gevuld met delicate, levendige anemonen die stralen van leven. Elke bloem, individueel geschilderd met snelle, vloeiende penseelstreken, trekt de aandacht; de rode, blauwe, witte en groene accenten creëren een caleidoscoop van kleuren. De bloemen lijken van het doek te springen, hun bloemblaadjes barsten open en geven je het gevoel omringd te zijn door de uitbundigheid van de natuur. Het groene loof omlijst de compositie, geeft het diepte en nodigt je uit om je te verliezen in dit botanische paradijs. Je kunt bijna de zachte bries voelen die de bladeren doet ruisen en een hint van bloemengeur met zich meebrengt.

De context van dit werk spreekt boekdelen; gecreëerd in de 19e eeuw, tijdens een periode waarin het impressionisme bloeide, vangt Monet's werk dit moment met een frisheid die tijdloos lijkt. De losse, spontane penseelstreken brengen niet alleen een voorstelling van bloemen in potten over, maar ook een onderdompeling in een wereld waar het gewone buitengewoon wordt. Met name de manier waarop het licht over de bloemblaadjes danst, suggereert zowel beweging als vitaliteit, en roept gevoelens van warmte en sereniteit op. Bij het observeren worden mensen herinnerd aan de eenvoudige maar diepe schoonheid van de natuur en hoe deze de ziel kan beroeren.