Een rustige scène ontvouwt zich en onthult de harmonieuze vereniging van natuur en architectonische elegantie. De zachte boog van een lichtgroene brug domineert de compositie en vormt een uitnodigend accent dat de kijker uitnodigt om eroverheen te lopen. Onder deze brug borrelt een serene vijver vol levendige waterlelies, waarvan de delicate bloemen kleuren van roze en wit spetteren tegen de diepe blauwtinten en groenen van het wateroppervlak. Het weelderige loof dat de vijver omringt, creëert een groene gordijn dat de intimiteit van de scène omlijst en versterkt, en een gevoel van vreedzame eenzaamheid oproept; het lijkt alsof iemand kan ontsnappen naar deze wereld van zachte fluisteringen en zacht licht.

Monets kenmerkende penseeltechniek is een dans van textuur en kleur, elke streek lijkt levendig met het gevoel van beweging en licht dat door de bladeren sijpelt. Er is een boeiende interactie tussen de koele tinten van het water en de warme tonen van de bloemen; het is zowel verfrissend als rustgevend—en wekt een gevoel van helderheid middenin de chaos van het leven. De historische context verrijkt dit kunstwerk verder, aangezien het is ontstaan aan het einde van de 19e eeuw, een tijd waarin het impressionistische naturalisme begon de subjectieve waarneming te verkennen. Zo staat dit schilderij niet alleen als een mooi landschap, maar ook als een uitnodigende oproep om de diepere verbindingen tussen de mensheid en de natuur te verkennen.