Sahne, zıtlıkların bir çalışmasıdır; kestane ağaçlarının çıplak dallarının kasvetli, bulutlu bir gökyüzüne uzandığı, sessiz bir kış manzarasıdır. Karlarla kaplı zemin, ağaçların koyu silüetleriyle noktalı, yumuşak ve dokulu bir zemin sağlar. Yalnız bir figür, sadece bir kişinin işareti, bir patikada ilerler, sahneye bir ölçek duygusu ve sessiz bir tefekkür katar.

Fırça darbeleri, sanatçının tarzının karakteristik özelliği olan, kar üzerindeki ışık ve gölge oyununu ve dalların narin dokusunu yakalayan, kısa ve kırık bir şekilde görülebilir. Renk paletine soğuk tonlar hakimdir: yumuşak beyazlar, griler ve soluk maviler. Resim, sessizlik ve yalnızlık hissini, kışın kalbinde donmuş bir anı çağrıştırıyor. Sanki dünya nefesini tutmuş, baharın vaadini bekliyor.