1888'e tarihlenen bu büyüleyici eser, Van Gogh'un sakin bir kırsal manzarayı sunduğu ve izleyiciyi zamanın durduğu bir anın içine adım atmaya davet ettiği bir eserdir; ön planda iki büyük saman yığını belirgin bir şekilde öne çıkmakta, dokulu yüzeyleri toprak tonlarında muhteşem bir şekilde tasvir edilmektedir. Fırça darbeleri enerjik ama nazik bir şekilde, samanın dokusal niteliğini aktarırken, çevredeki manzara çizgilerin ve noktaların bir karmaşası haline gelmekte, sanatçının hareketi ve ışığı yakalama konusundaki benzersiz yaklaşımını açığa çıkarmaktadır. Uzaklardaki evlerin ve tarlada çalışan bir kişinin siluetleri, kompozisyona derinlik ve hayat katmakta, kırsal yaşamın romantik cazibesine sağlam bir temel oluşturmaktadır.

Renk burada önemli bir rol oynamaktadır, çünkü sıcak bir sepya benzeri palet eseri yumuşak bir parıltı ile kaplamakta; kahverengi ve okra tonlarının varyasyonları sıcaklık ve nostalji duygularını teşvik etmektedir. İnsan neredeyse buğdayın hafif hışırtısını duyup hafif bir esintiyi hissedebilmekte; bu, kırsal varoluşta basit ama derin bir mutluluğun temsili olarak doğrudan algılanmaktadır. Van Gogh bu döneminde Arles'te çevresindeki manzaralardan büyük bir ilham almış, yaratıcılığı ve renk araştırmasını yoğun olarak yaşadığı bir dönem olmuştur. Bu eserin duygusal yansımaları, ince ama güçlü imgeleriyle, içsel kargaşasıyla mücadele eden bir sanatçıyı yansıtmaktadır ve doğada huzur bulma çabasını gözler önüne sermektedir. Bu eser yalnızca bir görsel temsil değil, aynı zamanda kırsal huzuru deneyimleme davetidir ve Van Gogh'un sanatsal yolculuğunu keşif noktasında önemli bir parça konumundadır.