Tablo, simgesel köprünün zarif bir manzarasını açığa çıkarır; kemerleri neredeyse, hayatın geçici doğasını ima eden bir hayal bulutuna sarılmıştır. Empresyonist fırça darbeleri zahmetsizce karışır, hareket ve akış hissi yaratır; neredeyse suyun köprünün taş yapısına yumuşak vuruşlarını duyabiliyorsunuz. Yumuşak mavi ve soluk yeşil tonlar sahneyi baskın bir şekilde kaplarken, yürüyüş yolunu süsleyen canlı sarı ve kırmızı parıltıları, donuk bir dünyada bile canlılığın hatırlatıcısı olarak ortaya çıkar. Üstteki gökyüzü, parlak bir sisle ağırlaşmış, doğan ya da batan bir güneşin özünü yakalıyor ve duygusal bir yük oluşturarak düşünmeye davet ediyor.

Kompozisyonel anlamda, bütünlük ustalıkla yapılmış; köprü bakışı sahneye yönlendirir, izleyiciyi atmosferik çevrenin derinliklerine çeker. Uzaktaki dumanlı, sisin içinde zar zor seçilen bacalar, bir sanayi değişimi dönemini çağrıştırarak suyun doğal güzelliğini Londra’nın büyüyen modernliği ile çeliştiriyor. Her fırça darbesi sanki nefes alıyormuş gibi görünür, sadece fiziksel manzarayı değil, aynı zamanda dönemin ruhunu da yakalar - hem görülen hem de derinlemesine hissedilen bir izlenim. Bu sanat eseri, zamanın akışını konuşan, geçici bir dünyada yakalanmış bir an, insanı durmaya ve doğa ile insanlık arasındaki bağlantı üzerine düşünmeye teşvik eden bir eserdir.