Bu etkileyici tablo, gün batımında Boğaziçi'nin huzurlu güzelliğini yakalıyor; arka planda görkemli Ayasofya'nın silueti yükseliyor. Geniş su yüzeyi, azalan ışık altında yumuşak bir şekilde parlıyor ve izleyiciyi zamana kilitlenmiş sakin bir anın içine davet ediyor. Sanatçının fırça darbeleri akıcı ve empresyonist tarzda; yumuşak pastel tonları, turuncu ve mavinin ince dokunuşlarıyla harmanlayarak gün ışığının soluşunu sanatsal bir şekilde ifade ediyor. İçinde birçok insan bulunan uzun tekne su üzerinde süzülüyor, sakinlik içinde hareketi ve boğaz kıyısındaki günlük yaşamın nazik bir anlatısını vaat ediyor.

Kompozisyon, geniş doğal alan ile mimari ihtişam arasında bir denge kuruyor; yüksek minareler ve Ayasofya'nın kubbeleri, gün batımının hafif aydınlığında güzel bir zıtlık oluşturuyor. Doğa ile insan yapımı arasındaki, eski ile yeni arasındaki bu gerilim, mekânda uyumlu bir his yaratıyor. Duygusal olarak tablo dingin, düşünceli bir ruh hali yayıyor—kürek seslerini ve uzaktan gelen martıların çağrısını neredeyse duyabilirsiniz. Tarihsel bağlamda ise bu sahne, İstanbul'un zengin kültürel kesişimini çağrıştırıyor ve şehrin zamansızlığını, yüzyıllar boyu süren tarih içinde huzurlu anlarını yakalıyor.