Ο πίνακας αναδεικνύει μια λεπτή θέα της εμβληματικής γέφυρας, οι καμάρες της σχεδόν καλύπτονται από μια ονειρική ομίχλη που υποδηλώνει τη μεταβατική φύση της ίδιας της ζωής. Οι ιμπρεσιονιστικές πινελιές αναμειγνύονται εύκολα, δημιουργώντας μια αίσθηση κίνησης και ροής. Μπορείς σχεδόν να ακούσεις τον ήχο του νερού που χτυπά τη δομή του γέφυρας. Οι απαλές μπλε και θαμπές πράσινες αποχρώσεις κυριαρχούν στη σκηνή, σε αντίθεση με ζωντανές πινελιές κίτρινου και κόκκινου που ξεπροβάλλουν μέσα από τη βλάστηση που κοσμεί το δρόμο - υπενθύμιση της ζωτικότητας ακόμα και σε έναν θαμπό κόσμο. Ο ουρανός από πάνω, φορτωμένος με έναν φωτεινό ομίχλη, αιχμαλωτίζει την ουσία ενός ήλιου που ανατέλλει ή δύει, δημιουργώντας ένα συναισθηματικό βάρος που προσκαλεί σε νεύμα.

Από τη συνθετική άποψη, το σύνολο είναι αριστοτεχνικό. Η γέφυρα καθοδηγεί το βλέμμα προς τη σκηνή, οδηγώντας τον θεατή πιο βαθιά στην ατμοσφαιρική γύρω περιοχή. Οι μακρινές καμινάδες, σχεδόν αόρατες μέσα από την ομίχλη, υποδηλώνουν μια εποχή βιομηχανικής αλλαγής, συνδυάζοντας την φυσική ομορφιά του νερού με την αναδυόμενη μοντερνικότητα του Λονδίνου. Κάθε πινελιά φαίνεται να αναπνέει, αιχμαλωτίζοντας όχι μόνο το φυσικό τοπίο αλλά και το πνεύμα της εποχής - μια εντύπωση που δεν είναι μόνο ορατή αλλά και βαθιά αισθητή. Είναι ένα έργο τέχνης που μιλάει για τη ροή του χρόνου, μια στιγμή που έχει συλληφθεί σε έναν πρόσκαιρο κόσμο, εμπνέοντας τον καθένα από εμάς να σταθεί και να σκεφτεί τη σύνδεση μεταξύ φύσης και ανθρωπότητας.