Bu canlı eser içinde, güneşle aydınlanan bir alan sıcaklık ve huzur hissi veriyor. Çimenin altın sarısı tonları, çeşitli yeşil tonlarıyla zahmetsizce birleşerek sanatçının canlı fırça tekniğini simgeliyor; her bir fırça darbesi tuval üzerinde dans eder gibi görünerek sahneye hayat katıyor. Tek başına yükselen bir selvi, karanlık ve uzun biçimiyle yeşil manzarayı vurguluyor. Görsel bir merkez olan bu ağaç, izleyicinin bakışını doğanın geniş alanında rehberlik ederken yönlendiriyor. Arka planda, yumuşak mavi ve yeşil tonlarla örtülü yuvarlak tepeler derinlik yaratırken, izleyiciyi bu boyanmış manzarada dolaşmaya davet ediyor.

Bu eserle yüz yüze geldiğimde, kendimi saran bir dinginlik hissediyorum; bulutlar pamuk şekerleri gibi hafifçe süzülürken, ağaçların arasına gizlenmiş ev insan varlığında bir ipucu veriyor. Bu kompozisyonda bir duygusal yankı var—belki de sadelik arayışı ya da doğanın sunduğu bir rahatlama. Van Gogh'un fırça tekniği, hem ifade edici hem de spontane şekilde izleyiciyi, her bir çimenin kişisel olduğu bir dünyaya çekiyor. 19. yüzyılın sonlarına ait tarihî bağlamda, bu resim sanatçının evrilen stilinin bir kanıtı olarak karanlıktan aydınlığa geçişini simgeliyor. İzlenimci ruhunu somutlaştırıyor fakat belirgin bir şekilde ona ait benzersiz bir dokunuşla.