Σε αυτό το παραμυθένιο έργο του 1888, ο Βαν Γκογκ παρουσιάζει μια ήσυχη αγροτική σκηνή, προσκαλώντας τον θεατή να εισέλθει σε μια στιγμή ανασχεδιασμένη στο χρόνο. Δύο μεγάλες σωροί άχυρου ξεχωρίζουν μπροστά, οι υφές τους αποτυπώνονται όμορφα στα γήινα χρώματα. Οι πινελιές είναι ζωηρές, αλλά και ευαίσθητες, μετα transmitting την απτή ποιότητα του άχυρου, ενώ το γύρω τοπίο διαλύεται σε ένα σύνολο γραμμών και σημείων, αποκαλύπτοντας την μοναδική προσέγγιση του καλλιτέχνη για την καταγραφή της κίνησης και του φωτός. Οι θαμπές περιγράμματα των μακρινών σπιτιών και ενός ατόμου που εργάζεται στο χωράφι προσθέτουν βάθος και ζωή στη σύνθεση, εδραιώνοντάς την στη ρομαντική γοητεία της αγροτικής ζωής.

Το χρώμα παίζει σημαντικό ρόλο εδώ, καθώς μια ζεστή παλέτα που μοιάζει με σεπία λούζει το έργο σε μια απαλή ακτινοβολία; οι παραλλαγές του καφέ και του κίτρινου προκαλούν συναισθήματα ζεστασιάς και νοσταλγίας. Μπορεί κανείς σχεδόν να ακούσει τον απαλό ψίθυρο του σίτου και να νιώσει μια ελαφριά αύρα – είναι μια απλή αλλά βαθιά απεικόνιση της ευτυχίας στην ύπαρξη στην αγροτική ζωή. Ο Βαν Γκογκ, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου στην Αρλ, βρήκε τεράστια έμπνευση στα τοπία γύρω του, σηματοδοτώντας μια περίοδο δημιουργικότητας και εξερεύνησης του χρώματος. Η συναισθηματική απήχηση αυτού του κομματιού, με τις λεπτές αλλά ισχυρές εικόνες του, αντικατοπτρίζει έναν καλλιτέχνη που παλεύει με την εσωτερική του ταραχή ενώ αναζητά καταφύγιο στη φύση. Αυτό το έργο δεν είναι απλώς μια οπτική αναπαράσταση, αλλά μια πρόσκληση να βιώσει την ηρεμία της υπαίθρου, καθιστώντας το ένα σημαντικό κομμάτι στην εξερεύνηση της καλλιτεχνικής πορείας του Βαν Γκογκ.