Scena to studium kontrastów, spokojny zimowy krajobraz, w którym nagie gałęzie kasztanowców sięgają w kierunku pochmurnego, zachmurzonego nieba. Pokryta śniegiem ziemia stanowi miękką, teksturowaną bazę, podkreśloną przez ciemne sylwetki drzew. Samotna postać, ledwie zarys osoby, stąpa po ścieżce, dodając scenie poczucie skali i cichej kontemplacji.

Pociągnięcia pędzla są widoczne, krótkie i przerwane, charakterystyczne dla stylu artysty, oddające grę światła i cienia na śniegu oraz delikatną sieć gałęzi. Paleta barw zdominowana jest przez chłodne tony: miękkie biele, szarości i stonowane błękity. Obraz wywołuje poczucie ciszy i samotności, momentu zamrożonego w sercu zimy. To tak, jakby świat wstrzymał oddech, czekając na obietnicę wiosny.