Baharın yumuşak ışığıyla yıkanmış bu eser, izleyicileri tam anlamıyla açan bir bahçede dolaşmaya davet ediyor. Kompozisyon dinamik olarak dengelenmiş; kıvrılmış ve neredeyse canlandırılmış ağaçlar, tuvalden uzanıyormuş gibi görünüyor. Kıvrım kıvrım dalları, sahneyi canlılıkla dolduran beyaz ve açık pembe tonlarında zarif çiçekleri kucaklıyor. Ön plandaki yeşil çimen, canlı sarılarla patlıyor ve yoğun yeşillikler arasında dans ediyor, adeta toprak kendisi enerjiyi hissettiriyor gibi.

Vincent van Gogh'un benzersiz fırça kullanımı, manzaraya dokunsal bir kalite getiriyor; kalın uygulanan boya, dokunma isteği uyandıran bir doku yaratıyor. Yukarıdaki gökyüzü, mavi ve soluk gri tonlarında hareket ve duyguları öneren, ifade gücüyle dolu fırça darbeleriyle dönüyor. Bu sadece fiziksel dünyanın bir tasviri değil, aynı zamanda umut ve yenilikle dolu bir anı duygusal olarak uyandıran bir yapıt. Tablo, Van Gogh'un hayatında kritik bir dönemde ortaya çıkıyor ve doğada huzur ve güzellik arzusunu yansıtıyor, bu da onu daha geniş bir eser bağlamında önemli kılıyor.