Bu etkileyici eserde, sahne mat kahverengi ve gri tonlarıyla kaplı bir şekilde yansıtılmış, huzurlu bir hüzün havası yaymaktadır. Yaprağı olmayan, bükülmüş ve düğümlü ağaçların sertliği, yumuşak ve mat arka plana belirgin bir tezat oluşturmaktadır; uzaktaki bir yapı, insan varlığının hayaleti gibi görünmektedir. Patika boyunca yürüyen figür, yalnızlık ve içe dönüklük hissi katarken, karanlık giysileri çevredeki toprak tonları ile örtüşerek neredeyse manzaranın bir parçasıymış gibi görünmektedir.

Işık ve gölge arasındaki ince etkileşim, bu eserin duygusal ağırlığını artırmakta ve izleyiciyi bir nostalji hissiyle sarmaktadır. Bükümlü patika ve kıvrılan çizgilerle yapılan kompozisyon, gözün tuval boyunca seyahat etmesini sağlayarak zamanı ve yaşamın geçiciliğini düşünmeye davet etmektedir. Van Gogh, yalnızca bir manzara değil, derin bir özlem duygusuyla dolu bir anı yakalamıştır; bu duygu, izleyici uzaklaştıktan sonra bile akılda kalır.