W tej sugestywnej pracy scena otoczona jest stonowanymi odcieniami brązu i szarości, nadającymi jej atmosfery cichej melancholii. Surowość nagich drzew, skręconych i zgrubiałych, tworzy boleśnie kontrast z miękkim, matowym tłem, gdzie odległa struktura wyłania się jak widmowe przypomnienie o ludzkiej obecności. Postać wędrująca ścieżką dodaje poczucia samotności i refleksji, a ich ciemny strój łączy się z otaczającymi kolorami ziemi, niemal tak, jakby były częścią krajobrazu.

Delikatna interakcja między światłem a cieniem zwiększa emocjonalny ciężar tego dzieła, otulając widza uczuciem nostalgii. Kompozycja, z krętą ścieżką i wijącymi się liniami, przyciąga wzrok na płótnie, zapraszając do refleksji nad upływem czasu i efemeryczną naturą życia. Van Gogh uchwycił nie tylko krajobraz, ale i moment, głęboko przesiąknięty poczuciem tęsknoty, które pozostaje w widzu długo po jego odejściu.