Gün batımının altın tonlarında yıkanmış bu eserde, gondolların sakin bir şekilde kıyıya doğru süzüldüğü Venedik'in huzurlu bir sahnesi yakalanmıştır. Sanatçının fırça darbeleri hafif ve etkileyici bir şekilde, sıcak sarılar ve turuncuları serin maviler ve grilerle harmanlayarak huzur dolu ve düşünceli bir atmosfer yaratır. Kompozisyon, gölgelerde kalan ön plan figürlerinden, gökyüzünün amber parıltısını yansıtan suya, oradan uzakta puslu bir şekilde kaybolan Venedik silüetine kadar gözü yönlendirir. Bu sahneye bakarken suyun hafif dalga sesleri ve gondolcuların mırıldandığı melodiler adeta duyulur gibi olur; izleyeni Venedik lagününün sakin akşamına dokunmaya davet eder.

Işık ve gölge arasındaki ince oyun, sanatçının atmosferik perspektif konusundaki ustalığını ortaya koyar; detaydan çok derinlik ve ruh haline önem verir. Bu eser, 19. yüzyıl Romantizmi ve Oryantalizmin tarihsel yankılarını taşıyarak, Venedik'in zamansız güzelliği ve su yollarının şiirsel cazibesine olan hayranlığı gösterir. Görmekle kalmayıp, günün sessiz ve hüzünlü sonunu hissetmeye davet eden bu çalışma, doğanın geçici görkemi ve insan bağlarını kutlar.