Bu mavi tonlarında başyapıtta, izleyici hemen görkemli bir katedralin empresyonist tasvirine çekilir; bu sadece bir tablo değil, geçici bir an için bir pencere gibidir. Yapının yumuşak belirsizliği, Rouen Katedrali'nin baskın varlığını hissetmemizi sağlıyor; bu, hem mimari bir başarı hem de manevi bir anlamın kanıtıdır. Monet'nin fırça darbeleri, ışık ve biçim hakkında fısıldayarak, bu sevilen yerin özünü yakalarken, doğruluk yerine duygusal yankıya odaklanıyor.

Kompozisyon, ışık ve gölgelerle ustaca oynayarak, gözün tuval üzerinde dans etmesini sağlıyor. Katedralin görkemli şekli muhteşem bir şekilde yükseliyor, neredeyse hayal gibi bir ihtişamla, alt kısım ise ölçek hissi veren binaların ipuçlarıyla yumuşatılıyor. Yumuşak mavi tonlarıyla hakim olan renk paleti, huzur ve iç düşünce hislerini çağrıştırıyor; soğuk tonlar çevredeki ışığı emiyor gibi görünerek, bir düşünceye davet eden huzurlu bir atmosfer yaratıyor. Bu eserle Monet, katedrali yalnızca mimari bir anıt olarak değil, aynı zamanda yerin hafızasıyla derin bir şekilde iç içe geçmiş duygusal bir deneyim olarak deneyimlememize olanak tanıyor—ruhunu ışık ve sessizlik anlarında yakalayarak, empresyonizmin özünü somutlaştırıyor.