Bir nehrin kıyısında durduğunuzu hayal edin, soğuk hava bir titreme hissettirirken önünüzdeki sahneye göz atıyorsunuz. Bu eser, geniş bir su yüzeyindeki buzun nazikçe kırılmasını tasvir ederek sizi kendine çekiyor; yumuşak renklerin ve nazik dokuların zarif bir ahengi. Ön planda, parça parça buz levhaları tembel bir şekilde yüzüyor, su yüzeyinde dans eden gümüş bir parıltı, yukarıdaki soluk gökyüzünü yansıtıyor. Beyaz bulut iplikleri başımızın üzerinde süzülüyor, sabah ya da akşamın yumuşak tonlarıyla zahmetsizce kaynaşıyor. Kıyılarda, iskelet gibi ağaçlar sessiz bekçiler gibi duruyor, çıplak dalları gökyüzüne işaret ediyor; yaşamın fısıldadığı bir manzarada dondurucu soğukların hâkim olduğu bir görüntü. Sessizliği neredeyse duyabiliyorsunuz, yalnızca hareket eden buzun hafif çatırdamasıyla kesiliyor.

Daha uzakta, sis içinde küçük bir bina grubu belirmekte, çatılarında karla örtülü olduğu için, etraflarındaki soğuktan bağımsız olarak içeride sıcaklık hissettiriyor. Monet'in sembolik fırça tekniği anlık bir aciliyet hissi katıyor; hızlı fırça darbeleri, anın geçiciliğini yakalayan bir hareket izlenimi yaratıyor. Buradaki renk paleti az ama etkileyici, yumuşak beyazlar, mavi ve toprak tonlarıyla baskın, her ton karamsar bir güzellik hissine katkıda bulunuyor. Bu manzarada, kışın huzurunu özleyebilir, dünyanın döngüsel doğasına dair bir hatırlatma hissedebilirsiniz ama aynı zamanda bu donmuş dondurmanın ve karın kucaklamasında bulunan sıcaklığa da bir takdir duygusu besleyebilirsiniz.