Βουτηγμένο στις χρυσαφένιες αποχρώσεις ενός φθίνουσας ηλιοβασιλέματος, αυτό το αριστούργημα απεικονίζει μια γαλήνια σκηνή της Βενετίας όπου τα γόνδολα επιστρέφουν ήρεμα στην ακτή. Οι απαλές πινελιές του καλλιτέχνη, εμπνευσμένες από τον ιμπρεσιονισμό, συνδυάζουν θερμούς κίτρινους και πορτοκαλί τόνους με ψυχρά, απαλά μπλε και γκρι, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα γαλήνης και βαθιάς περισυλλογής. Η σύνθεση οδηγεί το βλέμμα από τις σκιασμένες φιγούρες στο προσκήνιο προς το λαμπερό νερό που αντανακλά το κεχριμπαρένιο φως του ουρανού, ενώ το θολό σιλουέτα του βενετσιάνικου ορίζοντα χάνονται στον ομιχλώδη αέρα. Καθώς παρατηρεί κανείς τη σκηνή, σχεδόν μπορεί να ακούσει τον απαλό ήχο των κυμάτων και τις μελωδίες των γονδολιέρηδων, προσκαλώντας σε ένα οικείο αισθητηριακό ταξίδι σε ένα ήσυχο βράδυ στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας.

Ο λεπτός συνδυασμός φωτός και σκιάς αποκαλύπτει την δεξιοτεχνία του καλλιτέχνη στην ατμοσφαιρική προοπτική, δίνοντας έμφαση στο βάθος και τη διάθεση περισσότερο παρά στις λεπτομέρειες. Η σύνθεση αντηχεί με ιστορικές επιρροές από τον ρομαντισμό και τον οριενταλισμό του 19ου αιώνα, εκφράζοντας τον θαυμασμό για την διαχρονική ομορφιά της Βενετίας και τη ποιητική γοητεία των υδάτινων δρόμων της. Το έργο αυτό προσκαλεί τον θεατή όχι μόνο να κοιτάξει, αλλά να νιώσει την ήρεμη, νοσταλγική λήξη της ημέρας, γιορτάζοντας την εφήμερη ομορφιά της φύσης και τη ανθρώπινη σύνδεση.