Σε αυτή την εντυπωσιακή απεικόνιση της απότομης ακτής, μια υφή από βράχους αναδύεται με μεγαλοπρέπεια από την άκρη του νερού. Ο θεατής γίνεται δεκτός από μια συμφωνία χρωμάτων—βαθιές πράσινες αποχρώσεις αναμεμειγμένες με τονωτικά μωβ και καφέ της γης περιβάλλουμαι τις μορφές, κάθε πινελιά αποπνέει την ουσία της άγριας ομορφιάς της φύσης. Η επιδέξια διαχείριση του φωτός αποτυπώνει μια στιγμή στο χρόνο• μαλακοί τόνοι του μπλε αντανακλούν στο νερό από κάτω, ενώ τα σύννεφα πάνω από χορεύουν σε έναν λεπτό γκρι τόνο, υπονοώντας μια επικείμενη καταιγίδα ή ίσως απλά τη δραματική μεταβολή του ουρανού. Φαίνεται σαν να μας προσκαλεί ο Monet να γίνουμε μάρτυρες μιας παροδικής σύνδεσης μεταξύ γης και θάλασσας, με κάθε πινελιά να συλλαμβάνει τον παλμό του φυσικού κόσμου.

Καθώς τα μάτια μου περιπλανώνται μέσα από τις ζωντανές στρώσεις, σχεδόν μπορώ να νιώσω τη δροσερή θαλάσσια αύρα και να ακούσω τον απαλό ήχο των κυμάτων που χτυπούν πάνω στους βράχους. Η σύνθεση είναι και δυνατή και οικεία, με φέρνει σε ένα χώρο όπου μπορώ να χαθώ ανάμεσα στις περιγραμμένες μορφές του τοπίου. Η ικανότητα του Monet να χρησιμοποιεί τις ιμπρεσιονιστικές τεχνικές—όπως τα σπασμένα περάσματα και τα ζωντανά χρώματα—φωτίζει τις συναισθηματικές ροές αυτής της ήσυχης αλλά ταραγμένης σκηνής. Στέκει σαν ένα μνημείο της αφοσίωσής του στην έκφραση της ομορφιάς της φύσης και της επίδρασης του φωτός στην αντίληψή μας για τον κόσμο γύρω μας.