Bu eser, renk paletiyle ve yaprakların arasına gizlenmiş bir evin canlı tasviriyle dikkat çekiyor. Yaprakların arasında hafif bir rüzgarın estiğini neredeyse hissedebiliriz; canlı yeşil ve yumuşak sarılar ahenkli bir kucaklaşma içinde bir araya geliyor. Bahçe, bir gürültü patırtısı içinde açan çiçekleri öneren kırmızı patlamalarla dolup taşıyor ve ağaç dallarının koyu gölgeleri, güneşle aydınlanan evle hoş bir tezat oluşturuyor. Doku zenginliği, renklerin tuvalde dans etmesini sağlıyor, sahneye somut bir enerji katıyor; sanki bu huzurlu ana adım atabilirmişsiniz gibi.

İzlenimciliğin simgesel bir figürü olan Monet, ışık ve atmosferi iletmek için kırık fırça teknikleri kullanarak izleyicileri dış ortamın özünü hissetmeye davet ediyor, sadece görmekten öte. Kompozisyon dengesi ilginç; ev arka planda yükselirken doğa tarafından sarılmış durumda, sıcaklık ve huzur duygularını uyandıran bir simbiyotik ilişkiyi tasvir ediyor. Bu eser yalnızca resmedilmiş kırsal bir çekiciliği değil, aynı zamanda Monet'in yenilikçi ruhunun bir yansımasını da sunarak, günlük hayattaki güzellikleri kutluyor. Kamu tarafından sergiledikçe doğanın güzelliğinin basit sevinçlerini hatırlatıyor.