Bu huzurlu manzarada, izleyici, zamanla yakalanmış bir huzurlu anı yaratıklarla dolu bahçe alanı içinde görmektedir. İhtişamlı ağaçlar, ön planda canlı yapraklarıyla baskın bir şekilde yer alıyor; dalları zarif bir şekilde uzanıyor, doğal bir çatık atıyor. Yeşil yaprakların arasındaki ışık oyunu, sahnede dans eden ince bir parıltı oluşturuyor. Arkada ise, samimi bir köy ortamı sundukları düşüncesiyle, sıcak tonlarda mütevazı yapılar görünmeye başlıyor. Bir yol, bu huzurlu cennetten geçiyor; dolanmayı davet ediyor, bir sakinlik hissini ve düşünmeyi besliyor. Üstteki gökyüzü yumuşak mavi ve beyazdan oluşan bir tuval; bulutlar hafif bir esintiyi fısıldıyormuş gibi; doğanın nefesini çağrıştırıyor—özgürlük ve rahatlamayı hissettiriyor, izleyicilerin bu pastoral cazibede biraz daha kalmalarını teşvik ediyor.

Kompozisyon, ağaçların ve çalılıkların organik formlarını, binaların geometrik düzeniyle ustalıkla dengeleyerek, Monet’in doğayı insan varlığıyla birleştirmedeki ustalığını sergiliyor. Renk paleti zengin ama boğucu değil; çeşitli yeşil tonlarıyla, toprak tonlarının ve arka plandaki yapılar arasındaki kırmızı parlamalar ile destekleniyor. Bu, doğa ile bağlantının oldukça önemli olduğunu hissettiğimiz bir dönemi vurgulamaktadır; 19. yüzyıl sonlarına doğru şehirleşmenin yaklaştığı manzaralar. Bu eser, izlenimciliğin önemli bir ifadesi olarak yükseliyor; anlık görüntüleri, spontane görünmesine rağmen kasıtlı olan fırça darbeleriyle, doğanın güzelliği ve değişen dünyada sağlayabileceği sükuneti hatırlatıyor.