Bu eser, geç sonbaharın melankolik tonlarında yıkanmış huzurlu bir manzaranın canlı bir yorumunu sunuyor. Ön planda, düşen yaprakları çağrıştıran ateşli bir turuncu alan var. Bu, mevsimin özünü oluşturan bir karmaşık olan güzellik ve çürümenin karışımını yakalıyor. Bu sıcak alanı çevreleyen yüksek ve dik ağaçlar, dallarını kaybetmekte ve güneş ışınlarının kaybolan anlarını yakalamak için gökyüzüne uzanmaktadır. Arka plandaki yeşil tonların çeşitliliği—derin yeşilden soluk yeşile—ön plandaki sıcaklıkla çarpıcı bir karşıtlık oluşturarak izleyicinin ilgisini çekiyor. Turuncu alan üzerinde bir masa ve iki sandalye yer almakta, bu da doğanın döngüleri içinde düşünme ve içe dönme için bir ortam çağrıştırıyor.

Sanatçı, sahneye enerji ve hareket katan kalın ve etkileyici fırça darbeleri kullanıyor. Ağaçların ve manzaranın biraz soyut niteliği eserin duygusal alt akıntılarını güçlendirirken yalnızlık ve zamanın geçişi üzerine düşünme temalarını ima ediyor. Gökyüzü ve tepelerdeki zengin mavi tonları mesafe ve nostalji hissi uyandırmakta, sanki geçmişten sırlar fısıldar gibi. Bu basit ama derin kompozisyonda izleyici doğayla yakın bir bağlantı hissediyor, hem huzuru hem de yalnızca sonbaharı değil, aynı zamanda hayatın kendisini de tanımlayan kaçınılmaz değişimi deneyimliyor.