Bu büyüleyici sahne, titizlikle tasarlanmış bir kentsel bahçede huzurlu bir ilkbahar sabahını yakalıyor. Kompozisyon, izleyiciyi bahçenin yeşil kollarına davet eden geniş bir patika ile açılıyor; burada dağınık figürler sakin bir şekilde dolaşıyor ya da dinleniyor. Sanatçının fırça darbeleri akıcı ve empresyonisttir; yeşilin, mavinin ve pembenin yumuşak pastel tonları, patikaların sıcak toprak tonlarıyla uyum içinde. Bitki örtüsü canlı ve dinamik bir enerjiyle, ağaçlar ve çitler baharın tazeliğiyle dolu, gökyüzü ise tembelce süzülen narin bulutlarla dolu parlak bir tuval.

Tablo, doğa ve şehir hayatının uyumla buluştuğu sakin ama hareketli bir kamu alanını çağrıştırıyor. Ufukta yükselen katedralin sivri kuleleri, organik sahneye tarihsel derinlik ve mimari bir kontrast katıyor. Işık yayılmış ve doğal görünüyor; sakin bir sabah ışığını yansıtan ince gölgeler oluşturuyor. Bu eser aracılığıyla sadece bir yerin güzelliğini değil, 19. yüzyıl sonundaki günlük yaşamın ritmini ve paylaşılan kamusal alanlarda bulunan huzurlu sevinci hissediyoruz.