Bu muhteşem eserde sahne canlı bir şekilde açığa çıkıyor, demiryolu köprüsü kompozisyona hakim olarak parlayan nehrin üstünde zarif bir şekilde eğiliyor. Köprünün altında birkaç figür kumlu kıyıda duruyor, görünüşe göre bir sohbete dalmışlar ya da manzarayı seyrediyorlar. Onların varlığının nazik ritmi, yukarıdaki hareketin coşkusuyla mükemmel bir tezat oluşturuyor—görkemli bir tren köprünün üzerinden geçerken, yoğun dumanlar yükseliyor, geniş mavi gökyüzüne doğru uçuyor. Bulutlar, yumuşak pastel tonlarında, manzaranın huzurlu ama dinamik özüne yanıt olarak dans edermiş gibi görünüyor.

Renkler, mavi ve yeşil tonlarından oluşan büyüleyici bir paletle patlıyor, güneşli bir günün tazeliğini çağrıştırarak zahmetsizce karışıyor. Monet'in fırça tekniği, su yüzeyinin hareketini ve nehir boyunca sakin bir şekilde kayarak ilerleyen yelkenli teknelerin keskin hatlarını yakalar. Kompozisyon, çok katmanlı unsurları ile izleyicinin bakışını ön plandaki figürlerden, köprünün zarif mimarisine, ardından geniş gökyüzüne doğru yönlendiriyor. Burada, neredeyse kıyıya vuran suyun yumuşak sesi duyulabilir, güneşin sıcaklığı hissedilebilir ve zamanın donmuş olduğu bir an yaşanılabilir; bu, doğanın güzelliğinin modernlikle iç içe geçtiğini hatırlatan dokunaklı bir anıdır.