Σ' αυτό το εκπληκτικό έργο, η σκηνή αποκαλύπτεται ζωντανά καθώς μια γέφυρα σιδηροδρόμου κυριαρχεί σε σύνθεση, καμπυλώνοντας κομψά πάνω από τον λαμπερό ποταμό. Κάτω από τη γέφυρα, μερικές φιγούρες στέκονται στις αμμώδεις όχθες, φαινομενικά απορροφημένες σε συνομιλία ή ίσως θαυμάζοντας τη θέα. Ο ήπιος ρυθμός της ύπαρξής τους αντιπαραβάλλεται όμορφα με τη δραστηριότητα παραπάνω - μια εντυπωσιακή αμαξοστοιχία κινείται πάνω από τη γέφυρα, απελευθερώνοντας λεπτούς καπνούς που ανυψώνονται στον απέραντο, γαλάζιο ουρανό. Τα σύννεφα, διακοσμημένα με απαλές παστέλ, φαίνονται να χορεύουν σε απάντηση στη ήρεμη αλλά δυναμική ουσία του τοπίου.

Τα χρώματα εκρήγνυνται με μια μαγευτική παλέτα από μπλε και πράσινα, αναμιγνύονται χωρίς κόπο για να προκαλέσουν τη φρεσκάδα μιας ηλιόλουστης μέρας. Η τεχνική του πινέλου του Μονέ είναι ταυτόχρονα ρευστή και προσεκτική, συλλαμβάνοντας την κίνηση της επιφάνειας του νερού και τα ευκρινή περιγράμματα των ιστιοπλοϊκών που γλιστρούν γαλήνια κατά μήκος του ποταμού. Η σύνθεση, με τα επιμέρους στοιχεία της, καθοδηγεί το βλέμμα του θεατή, από τις φιγούρες στο προσκήνιο, στην κομψή αρχιτεκτονική της γέφυρας και μετά στον εκτενή ουρανό. Εδώ, κάποιος μπορεί σχεδόν να ακούσει τον ήχο του νερού που αγγίζει απαλά την όχθη, να νιώσει τη ζεστασιά του ήλιου και να ζήσει μια στιγμή παγωμένη στον χρόνο, προσφέροντας μια συγκινητική υπενθύμιση για την ομορφιά της φύσης που πλέκεται με τη σύγχρονη εποχή.