Bu eser, izleyicileri ihtişamlı ağaçlarla çevrili sakin bir caddede taşır; ağaçlar, yol boyunca bekçi gibi sıralanmıştır. Foliage'ın arasından süzülen ışığın etkileşimi, huzur ve hayranlık duygularını davet eden hayal gibi bir atmosfer yaratır. Sanatçının fırça vuruşu hem güçlü hem de nazik olup, hafif bir esintide sallanan yaprakların özünü yakalarken, ağaçların kabuklarının dokusunu da vurgular. Yumuşak yeşil ve altın sarısı tonları paleti domine eder; bu, doğanın renklerinin zirveye ulaştığı bir zamanı, sonbaharın başlangıcını simgeler.

Bütün kompozisyona daha derinlemesine baktıkça, dikkatiniz, bu pittoresk ortamda yer alan bir yalnız figüre çekiliyor. Bu figür, neredeyse arka plana karışmış bir halde, yalnızlık ve içe dönüş duygularını uyandırıyor ve izleyicileri kendi yaşam yolculukları üzerinde düşünmeye davet ediyor. Tabloyun atmosferik kalitesi, renkler arasındaki yumuşak geçişlerle artırılırken, ışık ve gölge arasında uyumlu bir dengeyi tasvir eder. Tarihselliği göz önünde bulundurulduğunda bu eser, 19. yüzyılın sonlarındaki Empresyonist hareketi yansıtır; bu dönem, ışık ve gündelik anları yakalamak için tutkulu bir bağlılıkla karakterizedir.