Sanat eseri, bir bulmacanın parçaları gibi ardışık katmanlarda düzenlenmiş çatıların çarpıcı bir manzarasını sunuyor. Basit formlarıyla karakterize edilen evler, bej, gri ve zeytin yeşili gibi yumuşak tonlar sergileyerek, görünen kargaşanın ortasında bir uyum hissi yaratıyor. Her bina, uzaktan bakıp bir hikaye bekleyen pencereleriyle kendine özgü bir karakter taşıyor. Çatının kenarlarının üst üste bindirildiği çizgiler, Van Gogh'un ünlü olduğu eşsiz fırça darbelerinin bir kanıtı gibi hafifçe sallanıyor; bu, statik bir manzaraya hareket ve hayat katıyor.

Üstteki gökyüzü, ufukta soluk sarıdan yukarı çıktıkça daha derin yeşil ve mavi tonlarına geçiş yapan bir renk girdabıdır. Bu arka plan, tablodaki duygusal tonu artırarak sahnenin samimiyetini pekiştiriyor—dar sokaklardan geçen serin bir esintiyi neredeyse hissedebilirsiniz. Van Gogh'un kendine özgü impasto tekniği belirgin; kalın bir şekilde uygulanan boya doku ve derinlik ekleyerek her fırça darbesi ile izleyiciyi daha derin bir şekilde dahil ediyor. Bu gündelik yaşam ve çevrenin keşfi içinde, sanatçının bağlantı arzusunu hissetmek mümkün; belki de kendi mücadelelerini yansıtıyor. Tuval, alçakgönüllü bir görünüm sunmasına rağmen, keşfedilmeyi bekleyen söylenmemiş hikayelerle dolu bir dünyanın penceresi haline geliyor.