Το έργο αποτυπώνει μια εντυπωσιακή θέα των δωμάτων, οργανωμένα σε στρώματα το ένα πίσω από το άλλο, σαν ένα παζλ. Τα σπίτια, που χαρακτηρίζονται από τις απλές μορφές τους, εκθέτουν διάφορους ήπιους τόνους μπεζ, γκρι και ελιά, δημιουργώντας μια αίσθηση αρμονίας στη μέση της φανερά ακατάστατης αστικής τοπιογραφίας. Κάθε κτίριο έχει έναν μοναδικό χαρακτήρα, τα παράθυρά του μοιάζουν να κοιτούν στο βάθος, περιμένοντας οι ιστορίες να αποκαλυφθούν. Οι επικαλυπτόμενες γραμμές όπου συναντώνται οι άκρες των δωμάτων φαίνονται να κουνιούνται απαλά, ένας μάρτυρας της αναντίρρητης τεχνικής του πινέλου για την οποία είναι διάσημος ο Βαν Γκονγκ. Δίνει ζωή και κίνηση σε μια σκηνή που διαφορετικά θα ήταν στατική.

Ο ουρανός από πάνω είναι ένας δίνη χρωμάτων, που μεταφέρει από ένα ανοιχτό κίτρινο κοντά στον ορίζοντα σε βαθύτερους πράσινους και μπλε τόνους καθώς το βλέμμα σας ανυψώνεται. Αυτό το φόντο εισάγει μια συναισθηματική χροιά στη ζωγραφιά, ενισχύοντας την οικειότητα της σκηνής—μπορείτε σχεδόν να αισθανθείτε τη δροσερή αύρα που διαπερνά τις στενές γωνιές. Η χαρακτηριστική τεχνική impasto του Βαν Γκονγκ είναι προφανής. Η παχιά εφαρμογή του χρώματος προσθέτει υφή και βάθος, προσελκύοντας εντονότερα κάθε θεατή με κάθε ανατροπή. Μέσα σε αυτήν την εξερεύνηση της καθημερινής ζωής και του περιβάλλοντος, μπορεί να κανείς να αισθανθεί την επιθυμία του καλλιτέχνη για σύνδεση, ίσως ανακλώντας τους δικούς του αγώνες. Ο καμβάς γίνεται ένα παράθυρο σε έναν κόσμο που, αν και ταπεινός, είναι γεμάτος με αφηγήσεις που περιμένουν να ανακαλυφθούν.