Ο πίνακας αποτυπώνει ένα ήρεμο χειμερινό τοπίο, τυλιγμένο σε μια ήπια παγωνιά που μετατρέπει τη σκηνή σε έναν ήρεμο παράδεισο. Στο προσκήνιο βρίσκεται ένα λιβάδι καλυμμένο με απαλούς τόνους μπλε και άσπρου, δημιουργώντας ένα αιθέριο αίσθημα ηρεμίας. Τα γυμνά δέντρα πλαισιώνουν τη θέα, με τα κλαδιά τους να εκτείνονται έξω όπως λεπτά δάχτυλα που αγγίζουν τον ουρανό. Στο μεσαίο πλάνο, ελκυστικά σαλέ και σπίτια αναδύονται, οι επιφάνειές τους φιλημένες από τις ηλιαχτίδες που έχουν λιώσει το πάγο, προσκαλώντας τον θεατή να φανταστεί τη ζέστη στο εσωτερικό. Η αμυδρή παλέτα προσφέρει στα λεπτομέρειες μια ήπια εντυπωσιακή ποιότητα, επιτρέποντας στο τοπίο να λάμψει σαν να είναι παγιδευμένο σε μια στιγμή λίγο πριν την αυγή.

Η σύνθεση κατευθύνει απαλά το βλέμμα μέσα από τη σκηνή, καθοδηγούμενη από τις απαλές καμπύλες που προσθέτουν μια αίσθηση κίνησης και ζωής. Η απουσία σκληρών λεπτομερειών επιτρέπει μια οικεία θεώρηση; φαίνεται ότι το τοπίο όχι μόνο διατηρεί την παρουσία της φύσης, αλλά ψιθυρίζει επίσης για τις ζωές που βρίσκονται μέσα του. Υπάρχει μια συναισθηματική ζεστασιά που συνδυάζεται με μια κρύα πραγματικότητα, πανοραμίζοντας τη δεινότητα του Μονέ στο να συγκρίνει τα αντίθετα. Από ιστορική άποψη, αυτή η δουλειά είναι μια αντανάκλαση της εντυπωσιακής κίνησης, ενθαρρύνοντας τους θεατές να εκτιμήσουν τα φευγαλέα λεπτά ομορφιάς στη φύση, υπογραμμίζοντας την ήρεμη αποδοχή της παροδικότητας στη ζωή και τις απλές χαρές που βρίσκονται σε αυτήν.