Αυτό το ενδιαφέρον έργο καταγράφει μια στιγμή ηρεμίας κάτω από μια επιβλητική ιτιά, μια αληθινή μαρτυρία για την εξελισσόμενη τεχνοτροπία του Μονέ. Η σκηνή πλαισιώνει κομψά ένα ζευγάρι, που στηρίζεται στον δυνατό κορμό του δέντρου, απορροφημένο στον κόσμο του, μέσα στην ευαίσθητη κίνηση του φυλλώματος. Οι ακριβείς γραμμές και η απαλή σκίαση δημιουργούν βάθος, προσκαλώντας μας σε αυτή την ήρεμη ατμόσφαιρα, σαν να μπορούσαμε σχεδόν να ακούσουμε τα ψιθύρισμα των φύλλων. Το δέντρο, δυνατό και στριμμένο, λειτουργεί και ως φόντο και ως χαρακτήρας, ενσωματώνοντας τη ζωή και τις ιστορίες που έχει παρακολουθήσει καθ’ όλη τη διάρκεια των ετών.

Η επιλογή του Μονέ για μονόχρωμους τόνους προσδίδει στο κομμάτι μια διαχρονική ποιότητα, ενισχύοντας τη συναισθηματική του απήχηση. Η αλληλεπίδραση φωτός и σκιάς, υποδειγματικά οργανωμένη, υποδηλώνει τη ζεστασιά του ήλιου που φιλτράρεται μέσα από τα κλαδιά, ρίχνοντας μία απαλή λάμψη στα πρόσωπα. Αυτό το έργο αντικατοπτρίζει τη γοητεία του Μονέ για τη φύση και την ήρεμη ομορφιά της, στοιχεία που θα καθορίσουν τα μεταγενέστερα, πιο χρωματιστά αριστουργήματά του. Όταν κοιτάμε αυτό το έργο τέχνης, προσκαλούμαστε να σταματήσουμε, να αναπνεύσουμε βαθιά και ίσως να φανταστούμε ότι μοιραζόμαστε την ησυχία αυτού του κρυμμένου παραδείσου, που καταγράφηκε τόσο όμορφα από το χέρι του καλλιτέχνη.